بررسی امکان بهره‌گیری از بیورزونانس در سنجش آلودگی به هلیکوباکترپیلوری در موش نژاد C57BL/6 در مقایسه با روش هیستوپاتولوژیک

نوع مقاله : مقاله کامل

نویسندگان

1 گروه پاتوبیولوژی، واحد علوم و تحقیقات تهران، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

2 گروه علوم بالینی، واحد علوم و تحقیقات تهران، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

چکیده

عفونت هلیکوباکتر پیلوری شایع‌ترین بیماری معده در سراسر دنیا است. روش‌های تشخیصی تهاجمی و غیر‌تهاجمی مختلفی جهت تشخیص این باکتری مورد استفاده قرار می‌گیرد که با محدودیت‌هایی همراه هستند. پژوهش حاضر به منظور ارزیابی کارایی روش بیورزونانس  در مقایسه با روش‌ تشخیصی آسیب‌شناسی بافتی، در تشخیص هلیکوباکتر پیلوری در نمونه موش‌های آلوده تجربی انجام شد. 100 سر موش نر SPF نژاد C57BL/6 وارد مطالعه شده و به دو گروه شاهد و تیمار تقسیم شدند. موش‌های گروه تیمار پس از دریافت 0.2 میلی‌لیتر NaHCO3 2 % مولار (مرک، آلمان) برای خنثی کردن اسیدیته معده، با 109 واحد پرگنه مخلوط هلیکوباکتر پیلوری (ATCC 43504) با PBS به صورت داخل معدی تلقیح شدند. موش‌ها تا 28 روز نگهداری شدند و در روزهای 0، 7، 14، 21 و 28 با استفاده از هر دو روش مورد بررسی قرار گرفتند. بیورزونانس توانست هلیکوباکتر پیلوری را در روز صفر با حساسیت 60% در موش‌ها تشخیص دهد. در روز هفتم، آسیب‌شناسی بافت در 20 درصد موش‌ها، هلیکوباکتر پیلوری را تشخیص داد. بیورزونانس تمامی موش‌های آلوده را از روز 7 تا 28 (100٪) شناسایی کرده و آسیب‌شناسی بافت همه موش‌های آلوده را فقط در روز 28 شناسایی کرد. تفاوت‌های آماری معنی‌داری بین دو روش تشخیصی در روزهای 0، 7، 14 و 21 آزمایش مشاهده شد.(05/0>P) مشخص شد که روش بیورزونانس نسبت به روش تشخیصی آسیب‌شناسی، دارای حساسیت و ویژگی بالاتری بوده و ممکن است مولفه‌های معیار طلایی را در آزمون‌های غربالگری و تشخیص هلیکوباکتر پیلوری ارائه دهد. 

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

Investigating the possibility of using the bioresonance assay for detecting Helicobacter pylori infection in experimentally infected C57BL/6 mice model, compared with histopathological examination

نویسندگان [English]

  • Seyyedeh Nasibeh Hosseini Ahar 1
  • shahabeddin safi 1
  • Mohammad Nasrollahzadeh Masouleh 2
1 Department of Pathobiology, Science and Research Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran.
2 Department of Clinical Sciences, Science and Research Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran
چکیده [English]

Helicobacter pylori infection is the most common stomach disease worldwide. Various invasive and non-invasive diagnostic methods are used to detect this bacterium, associated with limitations. The present study was conducted to evaluate the efficiency of the resonance method and the use of specific modulation frequency (SMF) compared with the histopathology diagnostic method to detect Helicobacter pylori in gastric biopsy samples of experimentally infected mice. 
One hundred healthy male C57BL/6 mice were included in the study and divided into the control and treatment groups. 
Mice of the treatment group were inoculated intragastrically with 109 colony-forming units of H. pylori (ATCC 43504) mixture or PBS after treatment with 0.2 ml of 0.2 M NaHCO3 (Merck, Germany) to neutralize gastric acidity. 
Mice were kept up to 28 days and examined on days 0, 7, 14, 21, and 28 using Histopathology and SMF. 
On day 0, only SMF could detect the H. pylori in the stomach of 60% of mice. On day 7, histopathology could detect H. pylori in 20% of mice. SMF detected all infected mice from days 7 to 28 (100%). 
Histopathology detected all infected mice only on day 28. Statistically significant differences were found between the two diagnostic methods on days 0, 7, 14, and 21 of the experiment (P <0.05). SMF was found to have high sensitivity and specificity for H. pylori detection in all stages of infection.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Helicobacter pylori
  • C57BL/6 mice
  • Bioresonance
  • Specific modulation frequency
  • Histopathology

مراجع

1. Barbault A. Costa FP. Bottger B. Munden RF. Bomholt F. Kuster N, et al. 2009. Amplitude-modulated electromagnetic fields for the treatment of cancer: discovery of tumor-specific frequencies and assessment of a novel therapeutic approach. J Exp Clin Cancer Res. 28:51.
2. Castiglioni V. 2007. Enterohepatic Helicobacter spp. in colonic biopsies of dogs: molecular, histopathological and immunohistochemical, investigations. Vet Microbiol .159(1-2):107-14.
3. China P. Ross H. 1997. Therapeutic intragastric vaccination against Helicobacter pylori in mice eradicates an otherwise chronic infection and Confers protection against reinfection. Infection and Immunity. 63:4996-5002.
4. Eshraghian A. 2014. Epidemiology of Helicobacter pylori infection among the healthy population in Iran and countries of the Eastern Mediterranean Region: a systematic review of prevalence and risk factors. World J Gastroenterol. 20(46):17618-25.
5. Esmaeilli D. Mohabati Mobarez A. Salmanian, AH. Zavaran Hosseini A. 2009. Optimization of Helicobacter pylori culture in order to prepare favorable antigens. Journal of Bacteriology Research. 1(9): 101-104.
6. Esmaeilli D. Mohabati Mobarez A. Sotodeh N. 2010. Reviving the Coccoid Forms of H. Pylori Serotypes. Journal of pure and applied microbiology. 4(2): 541-544.
7. Feldman M. Friedman LS. Brandi LJ. 2006. Sleisenger and Fortran’s Gastrointestinal and liver diseases. 8th ed. Philadelphia: Saunders.
8. Filipovic N. Djukic T. Radovic M. Cvetkovic D. Curcic M. Markovic S, et al.2014. Electromagnetic field investigation on different cancer cell lines. Cancer Cell Int. 14(1):1-10. 22. 
9. Ho SA. Hoyle JA. Lewis FA. Secker AD. Cross D. Mapstone NP, et al. 1991. Direct polymerase chain reaction test for detection of Helicobacter pylori in humans and animals. J Clin Microbiol. 29(11):2543-9.
10. Jiang Q. Hiratsuka K. Taylor D.E.1996. Variability of gene order in different Helicobacter Pylori strains contributes to genome diversity. Mol. Microbial.20:833-842.
11. Kalali B. Formichella L. Gerhard M. 2015. Diagnosis of Helicobacter pylori: Changes towards the Future. Diseases. 3(3):122-35.
12. Khadka P. Chapagain G. Maharjan G. Paudyal P. 2018.  A comparison of techniques to address the frequency of Helicobacter pylori positive dyspeptic patient. BMC Res Notes. 11(1):784.
13. Khalifehgholi M. Shamsipour F. Ajhdarkosh H. Daryani NE. Pourmand MR. Hosseini M, et al. 2013.  Comparison of five diagnostic methods for Helicobacter pylori. Iran J Microbiol. 5(4):396.
14. Lu JJ. Perng CL. Shyu RY. Chen CH. Lou Q. Chong SK, et al. 1999. Comparison of five PCR methods for detection of Helicobacter pylori DNA in gastric tissues. J Clin Microbiol. 37(3):772-4.
15. Patel SK. Pratap CB. Verma AK. Jain AK. Dixit VK. Nath G. 2013. Pseudomonas fluorescens-like bacteria from the stomach: a microbiological and molecular study. World Journal of Gastroenterology: WJG. 21;19(7):1056.
16. Patel SK. Pratap CB. Jain AK. Gulati AK. Nath G. 2014.  Diagnosis of Helicobacter pylori: what should be the gold standard. World journal of gastroenterology: WJG. 28;20(36):12847.
17. Ramis IB. de Moraes EP. Fernandes MS. MendozaSassi R. Rodrigues O. Juliano CR, et al. 2012. Evaluation of diagnostic methods for the detection of Helicobacter pylori in gastric biopsy specimens of dyspeptic patients. Braz J Microbiol. 43(3):903-8.
18. Sachs G. Wen Y. Scott DR. 2009. Gastric infection by Helicobacter pylori. Curt Gastroenterol Rep 11:455-461.
19. Sengupta S. Balla VK. 2018A review on the use of magnetic fields and ultrasound for non-invasive cancer treatment. J Adv Res. 14:97-111.
20. Vargas Luna J. Mayr W. Cortes-Ramirez J. 2013. Amplitude Modulation Approach for Real-Time Algorithms of ECG-Derived Respiration. Rev Mex de Ing Biomed. 35:53-69.
21. Yari F. Abiri R. Soleymani M. Gholipour A. Alvandi AH. 2015. Evaluation of the egg yolk enriched columbia agar for isolation of Helicobacter pylori from gastric biopsy specimens. J Shahrekord Univ Med Sci. 16(6): 67-74.
22. Yuan Y. Padol IT. Hunt RH. 2006. Peptic ulcer disease today, Nat Clin Pract Gastroenterol Hepatol. 3:80-89.
23. Yuan C. Adeloye D, et al, 2022. The global prevalence of and factors associated with Helicobacter pylori infection in children: a systematic review and meta-analysis. The Lancet Child & Adolescent Health. Vol. 6: 3, 185-194 
24. Zimmerman JW. Pennison MJ. Brezovich I. Yi N. Yang CT. Ramaker R, et al. 2012.  Cancer cell proliferation is inhibited by specific modulation frequencies. Br J Cancer. 106(2):307-13.
25. Zimmerman JW. Jimenez H. Pennison MJ. Brezovich I. Morgan D. Mudry A, et al. 2013. Targeted treatment of cancer with radiofrequency electromagnetic fields amplitude-modulated at tumor-specific frequencies. Chin J Cancer. 32(11):573-81. 23

فایل ها

سابقه مقاله

  • تاریخ دریافت: 06 مهر 1401
  • تاریخ بازنگری: 05 آذر 1401
  • تاریخ پذیرش: 13 آذر 1401

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار